Ֆուտբոլը միավորում է բոլորին/ վիդեո

Օրերս ՄԻԿԱ մարզադաշտը կրկին ֆուտբոլասերների էր համախմբել, սակայն այս անգամ առիթը ոչ միայն ֆուտբոլային խաղն էր, այլև փախստականների խնդիրների մասին ևս մեկ անգամ բարձրաձայնելը: Պաստառներն ու կարգախոսներն էլ էին այդ օրը տարբերվում՝ «Առանց քաղաքացիության մեկ երեխան շատ- շատ է», «Մեկ փախստական առանց հույսի շատ- շատ է»:

Ֆուտբոլային այս փոքրիկ տոնը՝ Փախստականների համաշխարհային օրվա շրջանակներում ՄԱԿ-ի փախստականների հարցերով գերագույն հանձնակատարի (ՄԱԿ ՓԳՀ) հայաստանյան գրասենյակը նախաձեռնել էր փախստականների ինտեգրիացիայի ոլորտում իր սերտ գործընկեր՝ ԿԱԶԱ շվեյցարական մարդասիրական հիմնադրամի հետ համագործակցությամբ:

Կապույտ և Սպիտակ թիմերի էին բաժանվել մասնակիցները, որոնց թվում կային, ինչպեսապաստան հայցողներ, փախստականներ և տեղահանված անձինք Սիրիայից և Իրաքից, աֆրիկյան երկրներից, այնպես էլ տեղացիներ և կամավորներ՝ Լեհաստանից, Ֆրանսիայից և Եվրոպայի այլ երկրներից, երկրպագուներ և հյուրեր:

Ալֆա Ամիր Բահը Գվինեայի մայրաքաղաք Կոնակրիից է, Հայաստանում ապաստան հայցող է:

-Ուրախ եմ, որ այսօր տարբեր ազգությունների մարդիկ են հավաքվել այստեղ ու որ միասին ենք ու պետք է խաղանք: Այս խաղի կարևոր նպատակը նոր ընկերներ գտնելն է, միմյանց կողքին լինելն է և ցույց տալը, որ մենք միասին ենք,- նշում է նա՝ հավելելով, որ շատ է սիրում ֆուտբոլ խաղալ: – Աֆրիկայում շատ է հարգի ֆուտբոլը, ու մենք դասերից հետո շատ էին խաղում: Փոքր տարիքում, երբ ֆուտբոլային ակումբում էի խաղում, իմ ընկերներն ինձ անվանում էին Քրիստիան Պանուչի, իտալացի ֆուտբոլիստի անունով:

Արտյուշա Մովսիսյանը, ով ՄԱԿ ՓԳՀ գործընկեր «Առաքելություն Հայաստան» ՀԿ-ի սոցաշխատողներից մեկն է և մասնագիտացել է փախստականներին և Սիրիայի տեղեհանվածներին արտակարգ իրավիճակներում աջակցություն տրամադրելու ծրագրերում, ասաց, որ մեծ ոգևորությամբ է ընդունել ֆուտբոլային խաղին մասնակցելու հրավերը:

-Մեր կազմակերպությունը ՄԱԿ ՓԳՀ-ի աջակցությամբ բազմաթիվ ծրագրեր ենք իրականցրել՝ ուղղված փախստականներին՝ տնային խնամք, տան վարձ, բժշկական օգնություն, փաստաբանական օգնություն,- նշում է նա, հավելելով, որ 2015-ի Փախստականների Օրվան նվիրված այս խաղի կարևոր գաղափարը հենց թիմերի կազմում է արտացոլված: Նրա խոսքով, խաղալու ենք խառը թիմով՝ փախստականներ և տեղաացիներ, ինչը հիանալի հնարավորություն է համախմբվելու եւ միասին վայելելու ֆուտբոլային խաղը:

Նազարեթ Փաքեջյան 11 տարի առաջ է, ինչ Սիրիայից տեղափոխվել է Հայաստան .

-Այս հանդիպումը հիշեցնում է, ինչպես փոքր ժամանակ, որ հարևաններով, բակի ընկերներով հավաքվում ու ֆուտբոլ էինք խաղում… շատ հաճելի հիշողություններ են: Կարևոր է, որ մարդիկ հավաքվում են, միմյանց հետ ծանոթանում:

Ազատ Մուրադյանը փախստական է Իրաքից: Նրա ընտանիքը Հայաստան է տեղափոխվել 2007-ին, երբ նա փոքրիկ տղա էր: Ազատն ատամնաբույժ է: «Բժշկական համալսարանն ավարտել եմ երկու տարի առաջ և նույնիսկ բժշկական պրակտիկա եմ անցել: Սակայն դեռ չեմ կարողանում աշխատանք գտնել Հայաստանում: Ամեն դեպքում մեծացել եմ այս երկրում և երջանիկ եմ դրանով , լիովին ինտեգրված եմ հայ հասարակությանը, պարզապես ավելի լավ հնարավորություն եմ ակնկալում ինձ համար՝ հիմնականում, լավ վարձատրվող աշխատանք», – ասում է Ազատը:

ՄԱԿ ՓԳՀ հասարակական տեղեկատվության և արտաքին կապերի համակարգող Անահիտ Հայրապետյանը, խոսելով նախաձեռնության մասին, նշեց.

– Մեկ դար առաջ աշխարհը հայոց ցեղասպանությանն ականատես եղավ, իսկ Սիրիան ցեղասպանությունից փրկվածներին հյուրընկալած երկրներից մեկն էր: Ցավոք, մեկ դար հետո պատմությունը կրկնվեց և Սիրիայում սկսված պատերազմի պատճառով շատ ու շատ սիրահայեր, որոնք ցեղասպանությունից փրկվածների նոր սերունդներն են, եկան Հայաստան: Այս ֆուտբոլային խաղը ընդամենը առիթ է՝ մի փոքրիկ նախաձեռնություն, որ օգնում է փախստականներին շփվել տեղացիների հետ, ներկայացնել իրենց ձիրքն ու տաղանդը: Ֆուտբոլը թիմային խաղ է: Այն խրախուսում է համգործակցությունը, զանազանությունը, ընկերությունն ու միմյանց հարգանքը: ՄԱԿ ՓԳՀ-ի և իր գործընկերների նմանատիպ նախաձեռնությունները քաջալերում և ոգևորում են իրենց ծննդավայրից տեղահանվածմարդկանց, նրանց խիզախությունը, լավատեսությունը և պատրաստակամությունը՝ շարունակելու ապրել և արարել: Այս նախաձեռնությունը նաև նպատակ ունի համախմբել տեղացիներին և նորեկներին ու ոչ միայն այսօր, երբ նրանք խաղում են որպես մեկ թիմի անդամներ, այլ ընդհանարապես:

Լիլիթ Քոչինյան

Լուսանակարները՝ Արման Մելիքյանի