Լիլիթ Գրիգորյան. «Խնդիրներ տեսնելը ամենահեշտն է, լուծումներն են կարեւոր»:
Արմավիրի մարզի Փշատավան համայնքը սեպտեմբերի 18-ին ավագանի է ընտրելու: Ներկայումս ավագանիի կազմում միայն մեկ կին անդամ կա, իսկ առաջիկա ընտրություններում առաջադրվել են երկուսը՝Ելենա Աբգարյանը և երիտասարդ ու բավականին ակտիվ Լիլիթ Գրիգորյանը: Վերջինս WomenNet-ի հետ զրույցում ներկայացրեց իր տեսակետը քաղաքական գործընթացներին կանանց մասնակցության մասով, ինչպես նաև ավագանու կարևորությունը, որը, կարծես, մեր հասարակությունը մինչև վերջ դեռ չի ընկալում:
– Առաջին անգամ եք առաջադրվում, ինչո՞ւ նման որոշում կայացրեցիք, ՞նչ խնդիրներ եք ցանկանում լուծել Ձեր ներկայությամբ համայնքային ավագանիում:
– Խնդիրներ տեսնելը ամենահեշտն է, հատկապես, երբ մասնագիտությունդ լրագրությունն է: Սակայն տեսնելն ու լուսաբանելն ինձ որպես համայնքի բնակիչ, որպես քաղաքացի չի բավարարում: Լուծման ուղիներն են կարեւոր, ձգտելու եմ հասնեմ որոշակի արդյունքի իմ կարողությունների չափով: Այն համայնքը, որը ես եմ ներկայացնում, ցավոք, դեռևս ամենատարրական խնդիրն ունի՝ ճանաչել ավագանու դերը: Բնակիչները ավագանու աշխատանք, որպես այդպիսին, չեն տեսել, այդ իսկ պատճառով կենտրոնացվածությունը միայն համայնքի ղեկավարի վրա է: Իմ ներկայությամբ, առաջինը հենց այս խնդիրն եմ ցանկանում լուծել՝ ցույց տալ ավագանու իրական կարողությունները, հասարակության մեջ արթնացնել պահանջատիրությունը, հետևողականությունը թե´ ավագանու, թե համայնքապետարանի աշխատանքի վրա: Ընտրել են, պիտի գիտակցեն, որ ընտրվողն իր աշխատողն է, ընտրվողը պարտավոր է գործել, իսկ եթե չի գործում, խնդրեմ՝ ճանապարհն ազատի մեկ այլ անհատի համար, ով գիտակցում է իր դերը:
– Հասարակությունը դեռ շարունակում մնալ կարծրատիպերի ազեցության ներքո: Արդյո՞ք լսելի կլինի երիտասարդ կնոջ ձայնը ավագանու կազմում:
– Անպատճառ: Պատկերացրեք՝ մութ սենյակում բոլորը նստած են լուռ ու մունջ, սովոր այդ խավարին և միայն մեկի ձեռքին կա լույսի աղբյուր, իսկ նա, տրվելով կարծրատիպերին,սովորույթին, որ այդպես է և այդպես էլ պիտի լիներ, չի վառում լուցկին՝ վախենալով դրա նախնական ազդեցությունից՝ կուրացնող և անսովոր լույսից: Ինչո՞ւ չկոտրել կարծրատիպերը, եթե հնարավորությունը մեր ձեռքում է և դա բխում է հենց հասարակության շահերից: Ես լույսի աղբյուրը տեսնում եմ ցանկացած երիտասարդի ձեռքին՝ անկախ սեռից, նրանց մնում է դա ներկայացնելու համարձակությունը ունենալ:
-Ինչո՞ւ են կանայք, ըստ Ձեզ, քիչ առաջադրվում՝ թե որպես ավագանու անդամ, թե համայնքի ղեկավարի պաշտոնում:
– Կարծում եմ, շատերը չեն ցանկանում և վերջ: Նրանց դա «պետք չէ»: «Թող ղեկավարեն տղամարդիկ »: Կինն իր «զենքն» ինքնակամ է տալիս տղամարդուն, եթե «զենք» ես տալիս, ստիպված ես համակերպվել: Այստեղ ավելի շատ ներքին ցանկությունների և դրանց իրականացման համար պայքարի խնդիր կա, քան թե արտաքին ազդեցությունների: Եթե կինը իր կյանքով, իր քայլերով, նախաձեռնություններով ցույց տա, որ կարող ուժ է, որ ոչ մեկից պակաս չէ, հավատացեք՝ երեքից մեկի դեպքում, հաջողություն կլինի: Կանայք իրենք են պաշտոնները դասակարգել կնոջ աշխատանքի և տղամարդու աշխատանքի, կինն ինքն է իրեն թույլ և ճնշված ներկայացնում ՝ խուսափելով պատասխանատվությունից թե´ սեփական կյանքի հանդեպ, թե´ հասարակական հատվածում:
– Իսկ մեծ քաղաքականություն մտնելու մասին երբեւիցե մտածել ե՞ք:
– Ինձ համար մեծ և փոքր քաղաքականություն չկա, կա աշխատանք, կա արդյունք: Այդ իմաստով ընտանիքն էլ է փոքր պետություն, որից հետո՝ համայնքը, լինի դա քաղաքային, գյուղական, դա էական չի :
Այստեղից իմ կարգախոսն է՝ Ուժեղ ընտանիք – ուժեղ համայնք – ուժեղ պետություն: Համայնքի խնդիրները տեսնողը երբեք անտարբերությամբ չի անցնի դրանց կողքով , նա պետքէ պատրաստ լինի բարձրացնել դրանք նաեւ համապետական մակարդակով: Առաջին փորձս է, ցանկանում եմ, և կարող եմ սկսել այստեղից, որից հետո, հնարավորության դեպքում, իհրակե, ցանկալի է, որ այս փորձը զարգացնեմ նաև համապետական մակարդակի: Վերջինս դեռևս երազանքների շարքում է…
Լիա Խոջոյան
Դիտումների քանակը` 3268