«Դեռ չեմ հանդիպել մեկին, ում բանակից շատ կսիրեմ»…

25 տարեկան, հետախույզ-դիպուկահար Լուսինե-ի ( անունը փոխված է)հետ զրուցել է «Այսօր» կայքի լրագրող Յանա Շախրամանյանը, իսկ թույլտվության սահմաններում փորձել է լուսանկարել Լիլիան Գալստյանը:

«Միշտ մտածել եմ, որ եթե, Աստված չանի, լինի պատերազմ` կգնամ առաջին գիծ. հաստատ»: Առաջին նախադասությունն է, որ 25-ամյա դիպուկահար Լուսինեն ասում է ինձ հետ զրույցում ու ժպտալով ավելացնում. «Դե հիմա էլ եմ առաջին գծում, ուղղակի հիմա այլ է, երևի հանգիստ է ավելի…»:

;

Լուսինեն փոքրամարմին է, տեսքից` 25 տարեկան էլ չես տա: Ծնողների ու եղբոր հետ է ապրում, ովքեր, իր խոսքով, դեռ փոքր տարիքից են համակերպվել իր «ոչ սովորական» լինելու հետ:

«Տնեցիներս վաղուց էին նկատել, որ ես մի տեղում նստող չեմ: Շատ ակտիվ էի: Եղբայրս ինձանից մի քիչ է փոքր, բայց համեստ է: Զբաղվում է համակարգիչներով ու երբ տանն եմ` մենք հիմնականում կռվում ենք (ժպտում է)»,- պատմում է Լուսինեն ու ընթացքում քանդում-ձգում է իր զինվորական կոշիկների կապերը:

«Դպրոցն ավարտելուց հետո որոշեցի ընդունվել ոստիկանական ակադեմիա: Լավ էի կրակում: Հետո` ծանոթներից մեկն ասաց, որ հատուկ նշանակության զորքերում աղջիկներ են ընդունում: Այդպես էլ եկա այստեղ, ուր հիմա իմ երկրորդ ընտանիքն է»,- ասում է Լուսինեն ու բացատրում.

«Լսած կլինեք երևի, որ աղջիկներն ավելի լավ են կրակում: Պատճառը հիմնականում շնչառությունն է, այնպես որ այս զինվորական մասնագիտությունով աղջիկներն ավելի արդյունավետ են աշխատում»:

Լուսինեին հանդիպեցի, երբ նա մասնակցում էր ուսումնական պարաշյուտային թռիչքների, որպեսզի հայկական զորախմբի կազմում մեկնի «Փոխհամագործակցություն-2013» ՀԱՊԿ արագ արձագանքման հավաքական ուժերի համատեղ զորավարժությանը մասնակցելու: Հարցնում եմ` ինչո՞ւ են հատուկ նշանակության զորքերի զինվորները նաև պարաշյուտով թռչել սովորում.

«Շատ կարևոր է, որ մենք կարողանանք կողմնորոշվել բոլոր իրավիճակներում: Ասենք, եթե պատերազմ է, մեզ համար ճանապարհ բացող չի լինելու: Պետք է թշնամու թիկունք կարողանանք հասնել բոլոր հնարավոր ու անհնար ճանապարհներով` ցամաքով, օդով ու ջրով»,- պատասխանում է:

«Հետախույզ-դիպուկահար լինելու համար առաջին հերթին համբերություն ու պինդ նյարդեր են պետք»,- ասում է Լուսինեն ու ավելացնում, որ պետք է լավ սնվել ու «փորձել մոռանալ ամենօրյա հոգսերը»:

«Դիտարկում կա, որ մի քանի րոպե է տևում: Մեկ այլ դեպքում դու, հնարավոր է, նույն դիրքով ստիպված լինես նստել մի քանի ժամ: Մի բան ասեմ, որ հնարավոր է տարօրինակ թվա ձեր ականջին, երբ սահմանին նշանոցից նայում ես դիմացդ` միշտ մտածում ես` հակառակորդն ուժեղ է քեզանից ու նույնն էլ նրանք են մեր մասին մտածում: Դա է ճիշտը: Քանի որ մի սահմանային ճշմարտություն կա, որով ուզում եմ կիսվել` սահմանին միշտ ուժեղ կլինի նա, ով երբեք չի թերագնահատի իր թշնամուն»,- ասում է Լուսինեն ու քթի տակ ժպտալով ավելացնում, որ սահմանային դիտարկումներից բացի մի քանի անգամ արդեն հասցրել է լինել «սահմանի այն կողմում»:

Լուսինեն դեռ չունի սեփական ընտանիք: Իր խոսքով` դեռևս պլաններ ունի բանակի` իր մասնագիտության հետ կապված: Բացի այդ խոստովանում է` դժվար է գտնել մի մարդու, ով կհամակերպվի այն բանի հետ, որ ասենք ամբողջ գիշեր տանը չի լինելու ու չի էլ պատասխանելու նրա զանգերին.

«Դեռ չեմ հանդիպել մեկին, ում բանակից շատ կսիրեմ: Մտածում եմ, որ ամուսինս այս բնագավառից է լինելու, որովհետև քաղաքացիական անձը դժվար հասկանա ու ընդունի աշխատանքս: Չեմ էլ հասցնում սեփական ընտանիքս կազմելու մասին մտածել, բայց հաստատ գիտեմ` մի օր անպայման կունենամ իմ ընտանիքը»:

«Միշտ մտածում եմ, որ ամենակարևորը խաղաղությունն է: Մենք ուժեղ ենք հենց մեր խաղաղասիրությամբ: Ու ծնողներով ենք ուժեղ, ովքեր ամեն օր աղոթում են այդ խաղաղության համար ու սպասում երեխաներին բանակից»,- ասում է Լուսինեն, երբ խնդրում եմ ամփոփել մեր զրույցը…

Նյութը ամբողջությամբ ՝ Aysor.am

Կարդացեք թեմայի շուրջ մեր կայքում.

«Վաշտի աղջիկները». Ծանոթացեք ռազմական ինստիտուտի կուրսանտների հետ

«Կոտրի՛ր կարծրատիպերը, անցի՛ր մեր շարքերը». բանակի կոչը հայ կանանց / տեսանյութ

Սահմանային զորամասի կանայք

Ինչո՞ւ էին կանայք գնում պատերազմ

«Դեռ չեմ հանդիպել մեկին, ում բանակից շատ կսիրեմ»…

Այս պահին հայոց բանակում ծառայում են 2000-ից ավելի կանայք

Հայ կանայք բանակում. կողմ եւ դեմ

Պատրա՞ստ է բանակն ընդունել հայ աղջիկներին ու կանանց

«Զենքը կվերցնեմ ու կգնամ տղայիս հետեւից»

«Ինձ համար իսկապես պատիվ է աշխատել հայոց բանակում»