Հայրը որոշել է միայնակ մեծացնել իր փոքրիկին՝ անկախ նրա համախտանիշից
Երեւանում այս տարվա հունվարին ծնված փոքրիկ Լեւոնի պատմությանը հասցրել են անդրադառնալ միջազգային շատ լրատվամիջոցներ: Հայ մայրիկի եւ նորզելանդացի հայրիկի երեխան` Լեոնը, ծնվել է Դաունի համախտանիշով, ինչից հետո մայրը հրաժարվել է իր երեխայից, իսկ հայրը հայտարարել է, որ որպես միայնակ հայր կպահի ու կմեծացնի իր որդուն: Քանի որ Սեմյուել Ֆորրեսթը, երեխայի հայրը, Նոր Զելանդիայում հարազատներ և պայմաններ չունի, բայց ցանկանում է տղայի կյանքի առաջին տարում ինքը խնամել նրան՝ չհանձնելով երեխային խնամքի ցերեկային կենտրոն , նա դրամահավաք է սկսել Bring Leo Home խորագրով եւ հազարավոր մարդիկ արդեն արձագանքել են՝ նվիրատվություն փոխանցելով փոքրիկին խնամելու համար:
Այս պատմությանը առավել մանրամասն անդրադարձել է հայկական Disabilityinfo կայքը «Ես Լեոնին եմ տեսնում, այլ ոչ թե նրա համախտանիշը»: Հոդվածում շատ խնդիրներ են բարձրացվում, որոնց պատասխանները մեր հասարակությունը դեռեւս չունի:
Հոդվածի հեղինակի հետ զրույցում Սեմյուել Ֆորրեսթը ասել է, որ զարմացել է` հայտնաբերելով, որ շատ ծնողներ հաշմանդամություն ունեցող փոքրիկներին հիվանդանոցում էլ լքում են: «Հիվանդանոցում, որտեղ տղաս ծնվել է, նշեցին, որ Դաունի համախտանիշ ունեցող երեխաների 98%-ից ծնողները հրաժարվում են: Կարծում եմ` հայ ծնողները կարծրատիպեր ունեն իրենց երեխաների նկատմամբ. նրանք իրենց երևակայության մեջ գծում են իրենց իդեալական երեխային, և երբ նորածինը չի համապատասխանում դրան, կարող են լքել նրան: Ուսումնասիրելուց հետո հասկացա, որ սա բնորոշ է ոչ միայն Հայաստանին, այլև նախկին ԽՍՀՄ այլ երկրների: Բացի դրանից, ծնողները վախենում են հասարակական կարծիքից»-ասել է նա:
Նորզելանդացի հայրիկին զարմացրել է նաև հայ բժիշկների վերաբերմունքը. «Թեև հիվանդանոցում խնամքը և պրոֆեսիոնալիզմը բարձր մակարդակի էին, սակայն մինչև փոքրիկիս տեսնելը բժիշկներն ասացին, որ մենք 10 оր ունենք` նրանից հրաժարվելու համար: Հայաստանում ամեն ինչ հակառակ հերթականությամբ է արվում. բժիշկները նախ առաջարկում են երեխայից հրաժարվել, ապա միայն ցույց են տալիս խնդիր ունեցող երեխային: Բայց ծնողը պիտի տեսնի իր երեխային, գրկի նրան, ու միգուցե բժիշկները կարող են նրան խորհուրդներ տալ դրանից հետո»:
Համեմատելով Նոր Զելանդիան և Հայաստանը` Սեմը նշում է, որ Նոր Զելանդիայում էլ են ծնողները հրաժարվում Դաունի համախտանիշ ունեցող փոքրիկներից, բայց այնտեղ պետական աջակցություն և բազմաթիվ ծառայություններ կան հաշմանդամություն ունեցող երեխաների ընտանիքների համար:
«Ես շատ եմ սիրում Հայաստանը, մենք անպայման կայցելենք, որպեսզի փոխենք նաև հասարակության կարծիքը: Բայց Նոր Զելանդիայում Լեոն ավելի շատ հնարավորություններ կունենա»:
Փոքրիկի հայրը Դաունի համախտանիշ կամ այլ հաշմանդամություն ունեցող երեխաների ծնողներին խորհուրդ է տալիս հաղթահարել սկզբնական շոկը և տեսնել մարդուն, այլ ոչ թե հաշմանդամությունը.
«Դաունի համախտանիշը բացասական պիտակ և անհաղթահարելի կարծրատիպ է շատ մարդկանց համար: Երեխան չգիտի իր Դաունի համախտանիշի մասին, այդ մարդիկ են պիտակավորում նրան: Հաշմանդամության մասին լսելիս մարդիկ այլևս չեն տեսնում անձնավորությանը, այդ փոքրիկ մարդուն: Երբ ես նայում եմ տղայիս, Դաունի համախտանիշ չեմ տեսնում, ես իմ Լեոյին եմ տեսնում: Ուզում եմ, որ մյուսներն էլ կենտրոնանան մարդու, այլ ոչ թե նրա հաշմանդամության վրա: Ուզում եմ նաև, որ հայ հայրիկներն իմանան, որ մենք էլ կարող ենք փոքրիկին խնամել: Նույնիսկ երբ բոլորն ուզում են հրաժարվել երեխայից, դու կարող ես պահել նրան ու հոգ տանել նրա մասին: Դա այնքան էլ դժվար չէ, բայց հասկանում եմ, որ մարդիկ կարող են ինքնավստահության պակաս ունենալ: Հիմա ավելի հեշտ է նրան խնամելը, միգուցե ավելի դժվար լինի, երբ նա մեծանա»:
Սեմը կարծում է, որ Հայաստանում հաշմանդամություն ունեցող երեխաներից հրաժարվելու հիմնական պատճառը միայն հասարակությունը չէ, միայն մշակույթը չէ: «Խնդիրը տեղեկատվության և պետական աջակցության և ծառայությունների պակասն է: Մարդիկ պետք է անհրաժեշտ կրթություն և տեղեկատվություն ստանան այս մասին, իմանան դրական օրինակների մասին, որպեսզի կարողանան իրենց փոքրիկին լիարժեք կյանքով ապրելու հնարավորություն տալ»:
Հոդվածը ամբողջությամբ կարող եք կարդալ Disabilityinfo կայքում:
Նշենք, որ Armtimes.com –ը՝ անդրադառնալով փոքրիկ Լեւոնի պատմությանը հիշատակել է աշխարհահռչակ Նիկ Վոյչիչի պատմությունը, ով ծնվել է Ավստրալիայում հազվագյուտ հիվանդությամբ` առանց երկու ոտքի եւ երկու ձեռքի:
« Ու հետաքրքիրն այն է, որ նրա հոր խոսքերը շատ նման են նորզելանդացի միայնակ հայրիկի խոսքերին: Վոյչիչի հայրը նույնպես լուրն իմանալով շոկ է ապրել, ապա ցանկություն հայտնել տեսնել իր ոդուն: «Նա գեղեցիկ է, նա հիասքանչ է, նա իմ որդին է»,-տեսնելով երեխային ասել է նա, եւ ոչ միայն չի հրաժարվել որդուց, այլեւ` ամեն ինչ արել է նրան նորմալ, լիարժեք կյանքով ապրելու հնարավորություն տալու համար: Արդյունքում` Նիկ Վոյչիչն իհարկե այքան էլ նորմալ կյանքով չի ապրում: Նա այժմ ամբողջ աշխարհում հայտնի է, միլիոնատեր, եղել է աշխարհի գրեթե բոլոր երկրներում, դասախոսություններ է կարդացել բոլոր հեղինակավոր համալսարաններում: Նա նաեւ ամուսնացել է իսկական գեղեցկուհու հետ եւ որդի ունեցել», – գրում է պարբերականը, առաջարկելով դիտել նաեւ «Я – Ник Вуйчич. И я хочу, чтоб вы знали, что я счастлив» տեսանյութը:
Հ.Գ. Անցյալ տարի Հայաստանում մեծ աղմուկ էր բարձրացել մի նորածին երեխայի շուրջ, ով ծնվել էր առանց ձեռքերի և մեկ ոտքի թաթի եւ ումից հրաժարվել էին ծնողները: Հիշեցնենք, որ հասարակությանը հատկապես վրդովվեցրեց այն կարծիքը, որ արտահայտել էր այդ ցավոտ խնդրի շուրջ բժիշկ Գեորգի Պողոսյանը՝ ասելով, որ «Եթե ես ունենայի այդպիսի արատով երեխա՝ կհանձնեի մանկատանը»… Սոցիալական ցանցերում այդ կարծիքը միայն ու միայն բացասական արձագանքների արժանացավ:
Կարդացեք թեմայի շուրջ.
«Չէմ ուզում, որ նա ապրի մեր երկրում, ուր չկան իր նման երեխաների համար որևէ հնարավորություններ»
«Դա իր որոշումը չէ, դա հասարակության վճիռն է…»
Նաեւ արտասահմանյան մամուլում.
Defending the Mother Who Abandoned Her Down Syndrome Baby
Dad Refuses to Give Up Newborn Son With Down Syndrome
Dad Divorced by Wife Over Son With Down Syndrome Raises $350K
Wife divorces husband because he wouldn’t give up on their Down’s syndrome baby
Դիտումների քանակը` 4754