«Ես Մարոն էի: 20 տարեկան: Ասում են, թե ինքնասպան եմ եղել…»

«Ընտանեկան բռնությունը` որպես ամուր ընտանիք հիմք»… Սա  նախօրեին Շարլ Ազնավուրի հրապարակում «Հասարակություն առանց բռնության» ՀԿ-ի կազմակերպված ակցիայի ոչ թե կարգախոսն էր, այլ տխուր սարկազմով լի կարծիք, որի վերաբերյալ իրենց համաձայնությունը կամ անհամաձայնությունը պետք է հայտնեին անցորդները:

«Հասարակություն առանց բռնության» ՀԿ-ի նախաձեռնած ակցիային մասնակցած պատահական անցորդների մեծ մասը գնահատեց հարցադրման սարկազմը: Մարդկանց մեծ մասը նաև համաձայն չէր այն տեսակետին, որ ընտանեկան բռնությունն պետք է մնա տան չորս պատերի ներսում ու ոչ ոք դրա մասին չպետք է իմանա:

«Ինչպե՞ս կարող է ինչ-որ մեկի մտքով նման բան անցնել: Եթե որևէ ընտանիքում կա բռնություն, ապա խարխլվում են հիմքերը, ամրության մասին խոսելն արդեն անհիմն է: Ընտանիքում պետք է իշխեն սերը, հարգանքը, բարությունը, իսկ բռնությունը խոսում է այդ ամենի  պակասի կամ ավելի ճիշտ բացակայության մասին»,-կարծիք հայտնեց անցորդներից մեկը` 50 տարեկան Աշոտը:

Հրապարկում մի քանի աղջիկներ կարմիր ստվարաթղթե ցուցանակներ են բռնել, որոնց վրա հայ իրականության մեջ առավել  աղմկահարույց ընտանեկան բռնության վկայություններն էին ` Մարիամ Գևորգյանի, Զարուհի Պետրոսյանի, Անահիտի, Նունեի, Մարոյի… պատմությունները:

…«Ես Մարոն եմ:  20 տարեկան: Ասում են, թե ինքնասպան եմ եղել, կախվել եմ խալաթի գոտիով, բայց վզիս վրա միայն մատնահետքեր էին: Իրականում երեք ամսական հղի էի և ունեի 2 տարեկան Արևիկիս, երբ նա սպանեց ինձ»,-կարմիրի ցուցանակի վրա հետմահու իր խեղված ճակատագիրն է ներկայացնում երիտասարդ կինը:

Ակցիայի մասնակից աղջիկներն ու կանայք հրապարակ էին եկել կապույտով ներկված դեմքերով` բարձրաձայնելու ընտանեկան բռնության ֆիզիկական ու բարոյական հետևանքների մասին: